Een tekort aan pleeggezinnen
Wat betekent dit voor de Raad voor de Kinderbescherming?
Ieder kwartaal schrijft Mark Bussing of Steffie van der Aa een column. Zij zijn zittingsvertegenwoordigers bij de Raad voor de Kinderbescherming. Dit keer vertelt Steffie over het tekort aan pleeggezinnen in Twente.
Steffie: 'Soms kan het niet anders dan broertjes en zusjes in een verschillende gezinnen te plaatsen. Zo ook voor Mare (8 jaar), David (6 jaar) en Tom (5 jaar). Ergens in de middag komt er een telefoontje binnen bij de Raad. De Twentse gemeente meldt dat - ondanks inzet van hulpverlening - de zorgen over de kinderen blijven bestaan. Mare, David en Tom gaan vaak naar school met niet passende kleding en niet passend bij het seizoen. Een zomerjas in de winter, knellende schoenen en broodtrommel met gevulde koek in plaats van een gezonde boterham. Ook in huis is er sprake van verwaarlozing; een vervuilde woning, waarbij dozen en boodschappen de woonkamer en keuken vullen. Vuile vaat in de gootsteen en kattenharen overal.
"Het werd laat die avond, maar alle kinderen sliepen in een schoon bed"
De vrijwillige hulpverlening kwam helaas niet tot verbetering van de situatie. Het lukte de ouders niet om met de tips en adviezen aan de slag te gaan. Het werd duidelijk dat de kinderen zo niet langer thuis konden blijven. De Raad heeft een spoedmaatregel verzocht bij de kinderrechter en de jeugdbescherming kon aan de slag met het vinden van een plek.
De uren tikten snel voorbij... Het was moeilijk om zo snel de juiste plekken te vinden. Mare kon - na veel zoeken - uiteindelijk terecht bij haar oma. Zij heeft de minste zorg nodig en oma kan dit aan. David kon terecht in een gezinshuis en Tom in een pleeggezin. Het werd laat die avond, maar alle kinderen sliepen in een schoon bed.
Misschien niet ideaal, maar wel de beste oplossing op dat moment. De volgende dag werd er een plan gemaakt, zodat de kinderen elkaar konden zien en contact konden hebben. In de tijd die daarop volgde bleek doorplaatsing naar een groep voor Mare gewenst, omdat het gedrag van Mare toch te veel werd voor oma. De twee broertjes werden - na de crisisplaatsing - samen in een pleeggezin geplaatst. Na onderzoek door de Raad bleek ook dat ze daar blijven wonen. Terugkeer naar huis bleek niet haalbaar.
"Een behoorlijke puzzel om een kind op een goede plek te krijgen"
Soms is er een extra stap nodig om te komen waar je wilt zijn. In het geval van kwetsbare kinderen is dat niet wenselijk maar soms ontkomen we er niet aan, door het tekort aan pleeggezinnen. We lezen en horen erover in de media en ook binnen het raadswerk is het soms een behoorlijke puzzel om een baby, kind of jongere op een geschikte plek te krijgen. Het daagt ons uit om buiten de kaders en bewandelde paden te denken. Gelukkig is het nog nooit zo geweest dat er nergens een plek was voor een kind in crisis. De grootste uitdaging ligt in het vinden van pleeggezinnen die meerdere kinderen uit een gezin kunnen opvangen. Logisch ook, want het is een behoorlijke uitdaging om deze kinderen gezamenlijk op te vangen. Vaak is er sprake van complexe problematiek waarin deze kinderen opgegroeid zijn. Ga er maar aan staan!'
*De namen en foto's zijn fictief. Het verhaal is echt.
Even voorstellen...
Ik ben Steffie van der Aa, getrouwd met Mark en tevens mijn collega bij de Raad voor de Kinderbescherming. Samen met Mark schrijf ik ieder kwartaal een column in deze nieuwsbrief! Ik houd mij bezig met strafzaken en adoptie-gerelateerde zaken en Mark met gezag- en omgangszaken. Beide zijn we zittingsvertegenwoordiger. We zijn ouders van vier jongens in de leeftijd van 4 tot 12 jaar. Het is een gezellige drukte bij ons thuis! In de onze vrije tijd genieten we van wandelen, koken en eten. We vinden het leuk om onze ervaringen vanuit het raadswerk met jullie te delen!