7/11
Powered by Foleon

Create the content your audience craves.

Find out more
  • Pages
  • Editions

Een thuis voor Mila

Mirjam Koenderink is pleegzorgbegeleider bij Jarabee en schrijft ieder kwartaal een column over haar ervaringen. Dit keer over peuter Mila*.

Mirjam: 'Het is moeilijk te geloven: Mila woont al 10 maanden in het crisispleeggezin van Barbara en Ronald. Barbara en Ronald dragen ook zorg voor drie andere pleegkinderen en hebben bewust gekozen voor een crisisplaatsing. Ze wacht op een plek waar ze langdurig kan verblijven. Terug naar haar ouders is - op dit moment - niet mogelijk door alle problemen die er binnen het gezin van herkomst heersen. In het pleeggezin is Mila gegroeid, op alle gebieden. Het was niet altijd gemakkelijk. De crisisplaatsing is - in overleg met Barbara en Ronald - al behoorlijk verlengd en opgerekt.

Op zoek naar een plek waar ze zich kan hechten

Mila is klaar voor een vervolgplek: een plek waar ze groot gaat worden, waar ze zich veilig en geborgen gaat voelen en zich kan gaan hechten, zodat ze zich verder kan ontwikkelen. Maar die is er niet. Er zijn niet voldoende pleegouders. De pleegouders die mogelijk een plekje hebben voor Mila, zijn geen match. Om op te groeien in een gezin is het heel belangrijk en cruciaal dat er een match is met het nieuwe gezin, het kind en de ouders. Door het grote tekort aan pleegouders is de juiste match helaas ook niet altijd mogelijk.

"Mila is een heerlijke peuter. Ze is vrolijk, goedlachs en grappig. Heeft een guitig snoetje en knuffelt graag."
Een onzekere tijd voor Mila, haar ouders en het pleeggezin

Voor Mila een onzekere tijd. Want waar gaat ze wonen en (nog spannender) bij wie gaat ze wonen? Voor Barbara en Ronald en de andere kinderen ook onzeker. Wanneer kunnen ze afscheid nemen, Mila voorbereiden op de vervolgplek? Wat betekent die onzekerheid voor de andere pleegkinderen? Het geeft onrust, frustratie en levert stress op: voor Mila, voor Barbara en Ronald en het gezin. Maar ook bij haar ouders, jeugdzorg en de pleegzorg. Mila heeft het geluk dat ze bij Barbara en Ronald kan blijven tot er een andere passende plek is gevonden. Hopelijk is dit binnen zeer afzienbare tijd. Pas dan kan ze aarden op een vaste plek en van daaruit (opnieuw) haar leventje vormgeven.

*De namen en foto's zijn fictief. Het verhaal is echt.

Even voorstellen...

Mijn naam is Mirjam Koenderink. Naast mijn werk als pleegzorgbegeleider, ben ik moeder van 3 volwassen zonen. Ik lees en sport graag en spreek regelmatig af met vrienden. Ik ben gek op reizen. De zomervakanties breng ik graag door in Italië; ik hou van het land, de taal, het klimaat, het eten en de gastvrijheid. Ook geniet ik in mijn vrije tijd van het wandelen door de Nederlandse bossen, duinen en vlaktes. Mijn werkzame leven bij Jarabee ben ik begonnen als pedagogisch medewerkster in 1991; toen nog Tesinkweide. Toen ik de kans kreeg bij pleegzorg aan de slag te gaan heb ik die met beide handen aangenomen. Inmiddels werk ik alweer een tijdje als pleegzorgbegeleider en heb ik het erg naar mijn zin. Door corona zijn we helaas veel meer aan huis gebonden en vindt het contact met (pleeg)ouders en pleegkinderen vooral plaats via (beeld)bellen. Inmiddels hebben we daar onze weg redelijk in gevonden. Al blijf ik de huisbezoeken en het fysieke contact met pleegouders en collega’s missen. Ik hang de vlag uit als we elkaar weer kunnen en mogen ontmoeten.